معماری مصر

 

به طور کلی معماری مصری در آغاز با ساختمانهایی از خشت و چوب و نی و پاره‌ای

مصالح سبک دیگر برپا گردید. ایمحوتب، ساختمانهای با سنگ‌های تراشیده شده را

مرسوم کرد. در عین حال انواع قالبهای معماریش هنوز انعکاسی بود از شکل‌ها وابتکاراتی

که در شیوه بنایی با مصالح سبک و کم دوام بکار می‌رفت، همین است که در معماری

وی پیل پاهایی به انواع مختلف همیشه در درون جرز کار گذاشته شده است، نه به

صورت مستقل و قائم به خود و همه یادگاریست از دسته‌های نی یا تیرهای چوبی که

میان دیوارهای خشتی نصب می‌شود، تا استحکام آنها را افزایش دهد. اما همین موقعیت

که این عناصر ساختمانی دیگر خاصیت وجودی یا کاربرد خود را از دست داده بودند، موجب

آن شد که ایموحتب و معماران پیرو او ستون‌ها را به نوعی تازه تبدیل نمایند و آن‌ها را در را

هدف نوین به کار برند، پذیرش این حقبقت که قالب‌ها یا به صورت‌های معماری می‌تواند

حالت و اندیشه‌ای را به بیان آورد، در وهله اول دشوار می‌نماید و عموماً چنین می‌پنداریم

که اگر این قالبها از نظر ساختمانی خاصیتی معین در ظبقه‌ای قطعی نداشته باشند. دیگر

چیزی جز تزیین سطحی نخواهد بود. معماری

•  

• آشنایی با اهرام جیزه - مصر

 

سلسله‌ها روش طاق زنی را می‌دانستند ودر حدود۳۰۰۰سال ق. م به ندرت از طاق زنی

استفاده کرده‌اند. در نهایت باید گفت معماری مصری معماری جرمی است و توجه‌شان به

فرم و جرم بوده تا فضا سازی و همچنین معماران مصر از شیوه ستون‌های افقی و عمودی

نهایت استفاده را برده‌اند. از بناهای باشکوه مصری باید به معابد سر در هم اشاره نمود،

این بناها دارای سردرهای عظیم وجسیمی بودند که بر روی آن نقوش کنده کاری شده و

برجسته تعبیه شده است. بر روی سردر این معابد جایی برای نصب پرچم‌های بزرگ قرار

داشت. سر درهای این معابد به حدی بزرگ و عظیم بود که تمام ساختمان معبد تحت

تأثیر این وضعیت قرار می‌گرفت. یکی از نمونه‌های بارز این نوع بناها معبد خنوس در کرنک

و نمونه‌های دیگر است. معماری

 

مجموعه هرم‌هاي جيزه

 

 

•  

• ایده‌ها و مفاهیم

 

دیودور سیسیلی مورخ بزرگ جهان باستان براین باور بوده‌است که:مصریان خانه‌های خود

را مکانی ناپایدار، ولی آرامگاه ابدی خویش را مسکن جاودانی خود به شمار آورده‌اند.

مصریان نه تنها بناهای قبرهایشان را با حوصله و سرمایه‌گذاری در دست گرفته و به پایان

می‌رسانده‌اند. بلکه فضای پیرامونی آن را نیز هرچه زیباتر و سرسبزتر و باشکوه تر به جای

می‌گذاشته‌اند.

 

فراعنه، کاهنان و ان عالیمقام، اشراف و نجبا و صاحبمنصبان لشکری و کشوری و

 

مدیران امور دیوانی یا هر کس دیگر که دارای تمکن مالی بود، پیش از آنکه مرگ او فرا

رسد، خانهٔ آخرت خود را ساخته و می‌آراست. پس از مرگ هر مصری می‌توانسته‌اند از قبر

وی دریابند که وی متعلق به کدام طبقهٔ جامعه بوده‌است. به سخن دیگر خانهٔ آخرت او

معرف خانهٔ دنیای زندگان وی بوده‌است و نشان می‌داد که وی در زندگی چگونه و در چه

شرایطی به سر می‌برده‌است. معماری

 

به نظر مصریان باستان آنها هر چقدر مقام مردگان بالاتر بود، مقبره بزرگتری برای او ساخته

می‌شد.

•  

• مومیایی‌ها

 

مصری‌ها زندگی کوتاه این جهان را فانی و مرگ را آغاز یک حیات نوین و جاویدان در دنیای

دیگر می‌شناختند. به همین دلیل منازل خود را با مصالحی مانند خشت و گل و مقابر را از

مصالح با دوامی مانند سنگ می‌ساختند. بر اساس اعتقاد و تفکر آنان هر انسان علاوه بر

 

جسم دارای یک روح بنام «بع»، ویک پیکر شبه گونه بنام «کا» است. «بع» پس از مرگ در

زمین مانده و هر شب به جسد باز می‌گردد ولی «کا» می‌تواند مابین این دوجهان در

حرکت باشد. به اعتقاد اینان، شرط جاودانه بودن زندگانی آن بوده که بع و کا هر دو بتوانند

جسد خود را شناخته و به آن بازگردند. به همین علت برای از بین نرفتن اجساد مردگان

آنان را مومیایی کرده و کلیه اشیاء و متعلقات آنان را در کنارشان قرار می‌دادند. هم چنین

 

برای محافظت از جسد، مقابر را محکم و غیرقابل نفود می‌ساختند تا «کا» بتواند در آنجا

ست کند و از بلاهای طبیعی و سرقت اموال در امان باشد. درهای کاذب در کنار مقابر

به منظور ورود و خروج «بع» و «کا» ساخته شده بود تا آنها بتوانند تردد کنند.

•  

• دسته‌بندی بر پایه مصالح

 

 

معماری مصر باستان را بر پایه مصالح مورد استفاده به دو دسته می‌توان تقسیم کرد.

1.  
2. بناهایی که از خشت (آجر نپخته) در ساخت آنها استفاده شده‌است.
3.  
4. بناهایی که از سنگ‌هایی نظیر بازالت، آهک، مرمر و گرانیت ساخته‌شده‌اند.

 

آثار معماری به جا مانده از تمدن مصر باستان با توجه به مصالحی که در ساخت آنها به کار

 

رفته است به طور کلی به دو دسته تقسیم می‌شوند. دسته نخست بناهایی هستند که

مصالح به کار رفته در آنها آجر نپخته بوده است. از این نوع آجر در ساخت خانه‌های مصری

در طول تمدنهای فراعنه، یونانی، قبطی و اسلامی استفاده می‌شده است و امروزه در

 

ساخت خانه‌های روستایی کاربرد دارد. نوع دوم معماری سنگی است.

 

مصریها قومی ابدیت گرا بودند. در مصر هر معماری که مربوط به آن د نیا باشد سنگی

است و هر معماری که مربوط به این دوران باشد خشتی و فانی است.

 

گذشته از معماریی که در خدمت مذهب و مراسم تدفین بود نوع دیگری از معماری با نام

 

معماری نظامی نیز در مصر رواج داشت که معرف آن قلعه‌ها و برجهایی بودند که در آن

زمان ساخته شدهاند این نوع معماری در دوران حکومت آل ایوب به اوج خود رسید که

نمونه‌های بارز این سبک معماری قلعه صلاحالدین و دژ المظفراست.

 

شکی نیست که قاهره بعد از اسلام تا پایان دوران عثمانی کماکان شاهکار معماری جهان

 

محسوب می‌شد که دیوارهایی دور تا دور آن را محصور کرده بود. دروازه‌های باشکوهی

برای تردد به این شهر در بین این دیوارها ساخته شده بودولی تنها دروازه‌های بابالنصر،

بابالفتوح و باباویلا باقی‌مانده است.

 

 

در دوره بعد از این ساخت کلاً عوض شد و ساخت معبد و مقبره سنگی و صخره‌ای صورت

گرفت یعنی صخره را سوراخ کرده و داخل آن مقبره می‌ساختند. مشهورترین آنها مقبره

خنوم حوتپ در ۲۱۸۰ق. م و مقبره آمنمحت در بنی حسن می‌باشد

 

 

 

 

مقبره سنگی خنوم حوتپ

 

معابد در مصر دو دسته‌اند: یکی معابد برای عبادت خدایان مثل معبد هوروس در ادفو و

دیگری معابد برای مردگان مثل معبد ملکه حتشپسوت در دیرالبحری و معبد تخته سنگی

غول آسای رامسس دوم در ابو سمبل

 

برای مثال معبد حتشپسوت: این مجموعه در دامنه کوه جاسازی شده و ترکیب هیجان

 

انگیزی را با معماری و طبیعت بوجود آورده است. سطوح تراس‌ها با راهروهای ستون دار

جانبی بوسیله معبدی شیب دار به یکدیگر متصل می‌شوند در وسط تراس بالایی هرم

 

کوچک "سنگی به عنوان نشانی از مقبره قرار دارد. محل دفن فرعون در خارج از مجموعه

 

در دل کوه جای داده شده بود. این معبد ترکیبی از عظمت اهرام دوره پیشین و تالارهای

 

ستون دار چند طبقه است.

 

معبد حتشپسوت معماری بناها و کاخهای پادشاهی کهن مصر باستان: در حدود

۳۰۰۰ قبل از میلاد مسیح مصر سفلی و مصر علیا توسط فرعونی بنام تامر با هم متحد

 

شد و اولین سلسله با یک ت واحد" ترکیبی از دو فرهنگ را به مورد اجرا در آورد

پس از گذشت این دوره به تدریج معماری مصطبه آغاز شد.

 

مقابر مصطبه‌ای:

 

اولین مقبره‌هایی که در مصر ساخته شد مصطبه نام داشت که مقبره‌های انفرادی بودند و از سنگ ساخته شده و ارتفاع آنها از سطح زمین حدود ۲/۵ متر بوده است.

این مقبره‌ها که معمولاً به شکل سکویی بلند و مستطیل شکل با دیوارهای پر شیب و قطور و با مفرغ سنگ یا آجر هستند محوطه‌ای برای دفن بودند که محوطه اصلی تدفین در زیر زمین و عمق زیاد قرار داشت و بوسیله هواکش به سکویی بلند متصل می‌شد و در ضمن بسیار محکم نیز بودند. در سراب یا همان محوطه تدفین مقبره مصطبه‌ای هیچگونه ارتباطی با محیط خارج وجود نداشت. نقاشی و مجسمه درگذشته و نیز اشیاء نفیس و ظروفی که برای مرده لازم بود در آنجا می‌گذاشتند. ارتباط مقبره با خارج از دری بود و به فضای کوچکی منتهی می‌شد که اقوام نزدیک هدایای خود را آنجا می‌گذاشتند. سوراخی که از بالای جسد" متوفی را از آن وارد می‌کردند در برخی موارد از بام تا محل استقرار جسد بیش از ۳۰ متر عمق داشت و پس از اینکه جسد را داخل قرار می‌دادند این سوراخ را کاملاً مسدود می‌کردند و دهانه آن را به دقت مانند سایر نقاط سقف می‌پوشانند. به طوریکه دیگر این مسیر کشف نگردد.معماری